Ontwaken ten huize van de Bhagwan

Het is zondagochtend, kwart voor zes. Samen met honderden devote zielen treed ik de poort van het "Osho Meditation Centre" in Pune binnen, het eufemisme waaronder de commune van de Bhagwan na zijn dood voortleeft.
Mijn slaperige kop loopt gedwee in de voetsporen van de bordeaux gewaden die feilloos hun weg door het nachtelijke park vinden naar de Boeddha Hall, een reusachtig muskietennet in de vorm van een tent. Wat meditatie zal me goed doen om in alle rust de dag in te zetten.
Nadat we allen grondig onze neus hebben gesnoten aan de ingang, nemen we plaats rond de marmeren troon van waarop ooit de Bhagwan zijn volgelingen toesprak.
Tegen 6 uur hebben zo`n vijfhonderd pijen de ijskoude marmeren vloer met een bibberende laag bordeaux bedekt. Op het luiden van de gong spartelt iedereen recht en begint op het ritme van chaotische drums in korte schokken luid door de neus te ademen, zich begeleidend met wilde armbewegingen. "Breathe chaotic ! Faster !! Let it all go !" klinkt een hypnotiserende stem opzwepend door de zaal. Het doet me sterk denken aan een wereldkampioenschap niezen voor hooikoortspatienten, maar als ik na een tien minuten in trance kom, raak ik ervan overtuigd dat we met z`n allen de tent aan het oppompen zijn.
Na een kwartier luidt de gong de tweede fase van de meditatie in. "Scream it all out !", gebiedt de stem, waarop een oorverdovend hysterisch gebrul uit de massa opstijgt. De muskietentent lijkt veranderd in een mensenslachthuis uit een horrorfilm, waarin ik omsingeld ben door honderden knotsgekke gewaden die in de duisternis hysterisch schreeuwend onzichtbare moordenaars van zich afslaan. Even welt het idee in me op om als Frankenstein met de handen klauwend in de lucht tussen mijn slachtoffers te lopen, maar ik besluit die grap voor een andere keer te houden. De vele psychiatrisch zieken en ex-drugsverslaafden rondom mij zien deze meditatie immers als de reddende therapie waarop ze zolang hebben gewacht. De Russische jongen naast me die me vlak voor de meditatie had verteld dat het leven "shit" is hierbuiten, lijkt hier in elk geval niet gelukkiger. Als een gewonde wolf laat hij een pijnlijk gehuil horen dat door merg en been snijdt terwijl hij met zijn vuisten zijn hoofd betimmert. Het oude mannetje voor mij rukt panisch aan zijn haren en zijn lange witte baard terwijl hij de longen uit het lijf schreeuwt. Naast mij slaat een meisje bevangen door razernij haar rugzakje aan flarden en laat bij elke slag een ijselijke kreet horen. Rechts van me ligt een man op de grond, opgerold in een balletje, zijn hoofd beschermend met zijn armen, als een schildpad weggekropen in zijn schelp.
Het moeten gruwelijke traumas zijn die deze mensen hier komen verwerken.
Als de gong een einde maakt aan deze hel staat iedereen op en steekt beide handen in de lucht. Zo beginnen we te springen, daarbij de diep spirituele mantra "hoe, hoe, hoe, hoe, ..." roepend. Na een kwartier een hongere kolonie apen onder een hoge bananenboom te hebben uitgebeeld, gebiedt de gong ons te zitten.
Rondom mij zakken de gebroken hoopjes bordeaux in elkaar, nog een trauma rijker.
Ik heb genoeg gezien van de Bhagwan en besluit me weer op wereldse zaken toe te leggen. Vanmiddag vertrek ik naar Bombay om daar mijn laatste pintje te drinken alvorens me naar het alcoholloze Oman en Iran te begeven. Opgewekt bij deze vooruitzichten loop ik de commune uit, het stralende licht van de opgaande zon tegemoet.
15 januari 2002 vanuit Bombay/Pune, India

Oorlog in India

Voor wie zich afvraagt wat je hier in India op straat merkt van de oorlogsdreiging met Pakistan : niets, op volle bladzijden in de kranten na.
India is van plan de kans die de aanslag bood om het probleem van Kashmir eindelijk weer in de wereldpers te krijgen niet te laten schieten.
Er vallen al jaren dagelijks enkele doden in Kashmir in de bittere strijd tussen hindoes en moslims, zodat de 2 doden die de Belgische kranten nu plots wel berichten een vertekend beeld geven. Alhoewel ik hiermee niet wil zeggen dat de gevechten niet zijn opgelaaid de laatste maand.
Kashmir was jaren een van die vele vergeten oorlogen in de wereld. Nu de Amerikanen actief zijn in de regio en een oorlog tegen het terrorisme" zijn begonnen, grijpt India haar kans. Om de wereldpers een makkelijker overgang te bezorgen voor de nieuwsleegte nu de Amerikaanse aanslag tot op de laatste druppel uitgemelkt is, wordt de hele zaak hier in volledige analogie voorgesteld : 11 september wordt 13 december, het Pentagon wordt het Indische parlement, Afghanistan moet je vervangen door Pakistan. Naar een Pakistaanse opvolger van Benny wordt nog gezocht.
8 januari 2002 vanuit Bombay, India

Het is zover !

Waarde vrienden,
Het is zover ! Ik heb het licht gezien !
Heden heb ik mij bekeerd tot de Bhagwan.
Het moest er eens van komen.
In elk geval valt er hier in Pune niet veel anders te doen dan in een bordeaux gewaad rondslenteren tussen de vele ontwortelde zielen op zoek naar verlossing in de Osho Commune.
"Are you already empty ?" vragen ze mij.
Ik heb duidelijk nog veel te leren ...
5 januari 2002 vanuit Pune, India

Oudejaarsavond in Hampi

Oudejaarsavond is duidelijk geen Indisch feest. Terwijl de bleke medemens hulpeloos op zoek is naar een "party", ligt rond halfelf het gros van de Indische pelgrims te ronken onder hun dekens op de geplaveide tempelvloer van Hampi.
Zij leven volgens de Hindoeistische maankalender, zij vieren pas morgennacht bij volle maan feest, ter gelegenheid van de verloving van de Hindoegoden Shiva en Parvati.
Vanuit een verre hoek van de slapende tempel weerklinkt het oorverdovende getrommel van een groepje pelgrims. Met enkele buitenlanders, die net als ik de zoektocht naar een feest in Westerse stijl hebben opgegeven, nemen we gretig de cimbalen en houtblokjes in ontvangst en timmeren onszelf, opgezweept door het vurige enthousiasme van de pelgrims, in trance.
Iets voor twaalven, gaan we een paar uurtjes genieten van de volle maan en onze flessen rum-cola vanop een rotstop. Als we om halfdrie opnieuw afdalen blijkt het dorpje al uitgestorven. Uit de tempel klinkt echter nog steeds het percussiewerk.
De helft van de muzikanten is naast hun instrument in slaap gezakt, de anderen staren als zombies voor zich uit, hun slaperige ogen tollend op het onvermoeibare ritme. We nemen onze instrumenten opnieuw op en slaan erop tot de dageraad aanbreekt.
Shiva en Parvati mogen fier zijn op ons.
1 januari 2002 vanuit Hampi, Karnataka, India

Duizenden kokosnoten

Op een zwoel terrasje onder een oeroude mangoboom langs de met reusachtige rotsen bezaaide oevers van Hampi geniet ik van mijn laatste momenten van rust.
Een steenworp hiervandaan worden ossekarrenladingen kokosnoten voor de Shiva-tempel gedropt. Met man en macht worden de schorsen verwijdert.
Binnen enkele dagen, tijdens de volle maan die de verloving van hindoegoden Shiva en Parvati aankondigt, zullen zich duizenden kokosnoten in dit kleine geplaveide straatje hebben opgehoopt. De schoolbendes die nu de straten vullen zullen dan plaats hebben geruimd voor een overrompelende massa pelgrims. Voor hun rituele puja zullen ze elk een kokosnoot door de tempelapen laten zegenen.
Het zal weer verpletterend druk worden.
30 december 2001 vanuit Hampi, Karnataka, India

Kerstvakantie in Hampi

Het is "kerst"-vakantie in India.
Massale busladingen kinderen uit heel Karnataka zijn op schoolreis. Terwijl ik de paar duizend tempelruines verstrooid over een schitterend rotslandschap bewonder, worden ze gedropt voor mijn voeten.
Bij elke stap van mijn bezoek aan deze kruising tussen Cappadocie, Petra en Palmyra, verspert een nieuwe zwerm blauwe, oranje of rode uniformpjes me de weg. Ik wordt slechts doorgelaten nadat ik alle kleine handjes die naar mij uitgestoken worden heb dooreengeschud en een origineel antwoord heb verzonnen op de intrigerende vragen "Where you come from ?" en "What's your name ?".
Tussen mijn gevarieerde antwoorden door, treed ik op als model voor de vakantiekiekjes van de rijkere middenklasse uit Bombay en Bangalore.
Het kleurt altijd een beetje de foto als ook er een witte bijstaat.
29 december 2001 vanuit Hampi, Karnataka, India

Kerstavond in Goa

Er heerst een ongeloofelijke drukte in Margao. Op de markt zijn plots grote kramen behangen met veelkleurige papieren sterren verschenen. Iedereen is druk in de weer om een passende ster te kiezen.
Na het invallen van de duisternis rijd ik met mijn scooter langs de vele sterren in de portalen die feeriek oplichten in de nacht, de kleuren tot leven gewekt door een gloeilamp binnenin. Achter de deuren waar deze sterren hangen vieren de Goaanse Christenen kerstavond. Hun Hindoevrienden, waarbij zij in november werden uitgenodigd voor het Diwali-lichtfeest, zitten nu bij hen aan tafel.
Met mijn laatste liters benzine begeef ik me om 11u naar het hagelwitte dorpskerkje waar de nachtmis wordt gevierd. Een echte viering wordt het niet. De Caraibische vreugde waarop ik mij had verheugd blijft jammerlijk uit. In plaats daarvan zit ik 2.5 uur in te dommelen slechts wakker gehouden door de gedachte aan het glas gluhwein dat ik straks zal in ontvangst nemen. Als ik na nog een half uur aanschuiven het bekertje binnenkap blijkt het gevuld met slappe koffie. Het podium naast de palmbomen waar ik had gehoopt de os en de ezel bij de kribbe te groeten blijft maagdelijk leeg op een paar boxen na die Amerikaanse kerstsmartlappen verkopen en een mannetje die de verkoop van de tombola (of is het Bingo ?) wat probeert aan te zwengelen.
Een eind verderop klinkt dof machinaal gebons. Het blijkt een kerstmisfuif te zijn, maar de sfeer is er wat vreemd. Er is een ongewoon moderne geluidsinstallatie en dure belichting van waarachter een Britse DJ de laatste nieuwe deuntjes uit de Trance-scene tevoorschijn tovert, maar omdat niemand iets drinkt en er geen inkom gevraagd wordt begrijp ik eerst niet wie dit allemaal betaalt. Als ik echter begin te letten op de getatoueerde lijven die machinaal bewegen, gevangen in de beat, begrijp ik dat alles hier, smeergeld aan de corrupte Indische politie inclusief, betaald wordt met de drugs die hier verkocht worden.
24 december 2001 vanuit Calangute, Goa, India

Binnenkort is het kerstmis in Goa

Naast een helwit kerkje tenmidden van het palmenwoud zijn twee pastorale helpers tot onder de kokosnoten geklauterd. Ze schreeuwen elkaar richtlijnen toe terwijl ze een grote witte met goud omrande ster met touwen omhooghijsen. Binnenin de kerk heerst een opgewonden drukte. De Portugese heiligenbeeldjes worden met bloemen versierd, het kerkkoor repeteert "Ave Maria", de priester loopt zenuwachtig rond.
's Avonds trekt de harde parochiale kern al zingend van huis tot huis, met een kerstmannetje dat als clown tussen hen in loopt. Ik heb nooit goed gesnapt waar die Santa Claus thuishoort in dit verhaal.
En eindelijk mag de kerstversiering bovengehaald worden. Overal waar de parochiale dames zijn langsgeweest begelt nu een grote kleurig verlichte ster. De kerstbomen moeten echter nog in een donker hoekje wachten tot kerstdag.
23 december 2001 vanuit Arambol, Goa, India

Oorlog tegen het terrorisme

"Het is geen seizoen dit jaar" zucht Arum, de uitbater van het bamboerestaurantje waar ik mijn dagelijkse haai tikka eet. Teneergeslagen komt hij bij me zitten en samen kijken we naar de lege tafeltjes rondom ons. "In de kerstperiode hebben we normaal handen te kort, en zie nu !"; zijn vier Nepalese obers staren doelloos voor zich uit, de kok hangt levenloos over de toog.
In Rajastan viel het mij al op dat India sinds de Amerikaanse aanslagen 70 procent minder toeristen kon verwelkomen, maar in dit kleine dorp aan de Goaanse kust, dat leeft van de buitenlanders zijn de gevolgen rampzalig.
In de achtergrond vangen we flarden op van een opgewonden discussie op de Indische televisie. "India heeft de bewijzen. Pakistan is een terroristische staat." vat Arum de conclusies samen die India heeft gemaakt na de zelfmoordaanslag op haar parlement. "Nu lanceren wij onze oorlog tegen het terrorisme !", lacht hij oorlogszuchtig, "Binnenkort gaat India de noodtoestand afkondigen, je zult zien. Op een half uur hebben we Pakistan van de kaart geveegd."
Ik wil hem vernietigend vragen hoeveel klanten hij dan nog denkt te hebben, maar bedwing me. De man zit al diep genoeg in de put.
22 december 2001 vanuit Chapora, Goa, India

Tel Aviv Beach

Af en toe knort een bejaarde hippie, tronend op zijn Enfield Bullet, voorbij, zijn grijze haren wapperend over zijn getatoeerde rug en de witte haren van zijn baard zijn blote buik strelend terwijl ik vanuit Chapora afdaal naar het "Little Vagator"-strand, bijgenaamd "Tel Aviv Beach".
Het stikt er inderdaad van de Israeli's. De jongens laten hun ruwe Don Corleone stemmen van tussen hun stoppelbaard weerklinken terwijl ze aan het jongleren zijn, de laatste nieuwe bezigheidstherapie in Goa. De schaarsgeklede zuiderse meisjes liggen in het zand ten prooi van de begerige blikken van passerende Indiers. Hier komen ze samen afkicken van 3 jaar legerdienst, knusjes bij elkaar gedrumd op dit ghetto-strand terwijl ze elkaar chillum-pijpjes doorgeven, hun dreadlocks als moderne pijpekrullen over hun schouders hangend.
In de houten restauranthutjes onder de palmen probeer ik mij wat te integreren door uit de ruime Israelische menukaart Falafel met Houmous te kiezen, gerechten die bij mij eerder herinneringen oproepen aan het Arabie dat aan de overkant van deze zee ligt. En terwijl ik de bollen kikkererwtenpuree in het sausje druk, droom ik weg van een "Brussels beach", met "Belgian food"; gebraden boerenworst met appelmoes en gebakken aardappeltjes, witloof met hesp, koteletten met spruitjes, bloemkool in de witte saus, dikke malse steak archiduc, geflambeerde pannekoeken, ....
21 december 2001 vanuit Chapora, Goa, India

Averij aan de kust van Goa

Heden loop ik gebukt onder een ernstig technisch probleem. Het trilorgaan van mijn Dazer, het ultrasoon wapen dat mij al honderdmaal van de dood door wilde hondentanden heeft gered, heeft averij opgelopen. De kleine deuk beinvloedt de frequentie zodat enkel nog razende honden met extreem gevoelige oortjes naar mijn bevelen luisteren. Tot overmaat van ramp logeer ik momenteel in een afgelegen golfplaten barakje in het palmenwoud achter het witte strand van Vagator, aan de zwoele noordkust van het tropische Goa.
Vooral als het donker wordt en hun middagdutje erop zit houden de bloeddorstige hondsbeesten die dit woud bevolken niet van wandelaars, en zeker niet als die een te bleke kop hebben.
Een slimme saron-verkoopster merkte het dunne twijgje op waarmee ik hoopte mijn leven wat te rekken en wisselde het, in ruil voor de aankoop van een kleurrijke handdoek, om voor een robuust stuk bamboe. Als er weer eens vier van die agressieve beesten mij gulzig grommend de weg versperren, sla ik met een klein hartje driemaal met de bamboe op de grond, als een leeuwentemmer die zijn lievelingen tot onderdanigheid maant, een truck die totnogtoe steeds vlekkeloos lukte.
Om te vermijden dat ik een idiote bijnaam zou krijgen van de dorpsbewoners, die wijzend naar mijn stok lachen "afraid of dog ?", probeer ik mijn vrees te maskeren door mankend op de bamboescheut te leunen telkens ik een groepje mensen passeer.
Het leven in Goa kan hard zijn voor een canofoob gebukt onder technische problemen.
20 december 2001 vanuit Chapora, Goa, India

Cruisen op de Mandovi

Nadat ik in de Basilica van Bom Jesus in Oud Goa als een devote pelgrim het "ongeschonden" lijk van supermissionaris Fransiscus Xaverius, dat hier al bijna 500 jaar ligt te verbrokkelen, heb gegroet; besluit ik bij valavond een boottochtje te maken op de Mandovi river die vredig tussen de wuivende palmen van Panjim door stroomt.
Het bovendek zit afgeladen vol met Indische families en koppels die uitgelaten fotograferend voor het podium hebben plaatsgenomen. Ze zijn duidelijk niet gekomen voor de prachtige ondergaande zon die een zwoele rode gloed laat hangen boven de rivier. De animator roept ons vanaf het podium toe "Are you enjoying yourself ?" en verklapt ons meteen het antwoord "Say : Yeah !". De jongen moet serieus hardhorig zijn, want we moeten dit verschillende malen, telkens luider, herhalen tot hij het gehoord heeft. De sfeer zit er dan ook meteen in en terwijl het het synthesiser orkestje "Braaaziel, lalalala-lalalalalaaaaaaaa" inzet, wordt de bar overrompeld door bestellingen van bier en frietjes bereid in de microgolf terwijl de koppeltjes zich allemaal in hetzelfde hoekje in dezelfde Titanic-pose laten fotograferen. Een voor een worden de subgroepen; kinderen, vrouwen, mannen op het podium geeist om daar wat te staan draaien, en net voor de animator op het idee kan komen om de buitenlanders, in dit geval ik, op te roepen zoek ik dekking op het benedendek.
Wat mijn ogen daar aantreffen is voor mijn zedelijke normen, die zich na een maand aan de strenge Hindoestaanse hebben aangepast, ongehoord. Hindoe koppeltjes staan er ongegeneerd te tongzoenen, en dat terwijl in Noord-India elkaars handen aanraken al tot openbare zedenschennis behoort. Vermoedelijk zijn hun ouders in de veronderstelling dat ze nu de Taj Mahal aan het bewonderen zijn, in plaats van heimelijk op het verdorven Goa gulzig verboden vruchten te plukken.
19 december 2001 vanuit Chapora, Goa, India

De Indische kapper

Na goede ervaringen bij de Turken en Chinezen, is de tijd aangebroken om een Indisch kapsalon uit te testen. In alle vroegte dwaal ik door de koloniale steegjes vol Portugese huizen van de Goaanse hoofdstad Panjim. Terwijl de valse tonen van het kerkkoor, dat een Konkonese versie van "Venite Adoremus" repeteert, mijn oren vullen probeer ik mijn omstuimig ochtendhaar in toom te houden onder een petje. De eer om het te wassen laat ik aan de professionele handen van een kapper.
Voor de 30 frank die de barbier op de hoek vraagt kan ik niet missen denk ik, en de man zijn eigen haar, mijn maatstaaf voor beoordeling van het salon, ziet er deftig uit.
Het blijkt echter een grote misrekening. De barbier spuit slordig een paar magere straaltjes water over mijn haren en amuseert zich voor de rest van de tijd met het botweg afknippen van elke ochtendkrul die zich luid geeuwend heeft uitgestrekt. Het resultaat is een misvormd berglandschap waar pover begroeide dalen worden afgewisseld met dichtbeboste toppen. Tenslotte verbergt hij listig de aangerichte schade onder enkele bekers water en kamt de haren geconcentreerd kijkend naar achter.
Het wordt bang afwachten op de droogte die onherroepelijk het ondermaatse talent van deze schaarkunstelaar zal blootleggen.
18 december 2001 vanuit Vagator, Goa, India

De bus naar Goa

Als uitgelaten tienerjongens op schoolreis zingen de gebruinde Goaanse gezichten op de achterbank Konkonese liedjes, terwijl de andere zetels zachtjes glimlachend meeneurien. Het zijn melancholische zeemansliederen die zelfs af en toe iets weghebben van kerstliedjes.
De "Infant Jesus"-bus is gevuld met uitgeweken Goanen op weg om de kerstperiode bij hun familie te vieren. Antonio, mijn zitgenoot, heeft deze bus nauwgezet uitgezocht van tussen de vele wachtende bussen aan de Fransiscus Xaveriushalte in Bombay, nadat hij de namen had gecontroleerd op de buslijst. De katholieke familienamen "Da Silva", "De Souza" en "De Castro" gaven hem vertrouwen hij niet de nacht zou moeten doorbrengen tenmidden van een "Hindoe crowd".
Ook in het overvolle wegrestaurant is de Hindoe crowd discreet gescheiden van de Katholic crowd door een aparte zaal voor "vegetarian food"; waar alle Hindoes samenzitten. In de "non-vegetarian"-zaal doen de Katholieken zich uitbundig te goed aan bier, whisky en kip, zaken die voor de Hindoes des duivels zijn.
Toch vreemd welke muur religie tussen mensen kan opwerpen.
17 december 2001 vanuit Panjim, Goa, India

Ticketworstelen voor gevorderden

Een getraind armworstelaar heeft het meeste kans in India een treinticket te bemachtigen. De arm die zich het eerst met een reservatieformulier door het gaatje van het loket kan naar binnen wringen heeft prijs. Als die arm zich na 10 minuten bureaucratie door de massa naar buiten wringt, spartelen tientallen armen, als hitsige zaadcelletjes die een eicel proberen te veroveren, naar voor in een wanhopige poging het loketgaatje te bevruchten.
Omdat de sluwe Indische armen mijn hulpeloos Westers armpje steeds te vlug af zijn, besluit ik als een ware neo-koloniaal gebruik te maken van het Tourist-Quota-loket van het Victoria Station van Bombay.
Net zoals voor andere bijzondere groepen in de maatschappij; senioren, vrijheidsstrijders, VIP`s, militairen, blinden en vrouwen, is er ook voor de bleke medemens een apart loket, waar een gedisciplineerde rij wacht op het mirakel. 24 uur voor het vertrek van een trein, bijvoorbeeld mijn trein naar Goa die al een paar weken hopeloos volzet is, zouden hier uit het niets plots nog vrije kaartjes opduiken. De koloniale privileges blijken echter sterk geslonken, want de 4 kaartjes die het mirakel voortbrengt worden net voor mijn neus door een Ier opgekocht.
Het wordt weer zweten en schudden in de overvolle nachtbus.
16 december 2001 vanuit Panjim, Goa, India

Hot pursuit

Terwijl ik een zonnige boottocht maak naar het door Bombayaanse dagjestoeristen overladen Elephant eiland, bekomt het parlement in Delhi van de zelfmoordaanslag van 5 terroristen die zich gedurende een uur amuseerden met hun Kalashnikovs en Chinese granaten.
Uiteraard is volgens India hun slechte broeder Pakistan de dader en het zwoele Amerikaanse neologisme "hot pursuit" wordt dan ook dankbaar gebruikt door de Hindoestaanse haviken in het parlement.
Een Indische student vertelde me dat een beroemde Indische astroloog voorspeld heeft dat in mei 2002 de oorlog uitbreekt tussen Pakistan en India.
Daarna volgt de rest van de wereld. Alles wordt vernietigd. Enkel India zal overleven.
Ik blijf nog een tijdje in de geborgenheid van dit veilige oord rondzwerven denk ik ...
15 december 2001 vanuit Bombay, India

De bus naar Bombay

Het duurt niet lang vooraleer een kwak kinderkots mijn nek vult en terwijl de rechtstaande families vanuit de middengang van de "deluxe" nachtbus naar Bombay toekijken, verwijder ik met toiletpapier het halfverteerde kinderpapje. Terwijl we dieper zuidwaarts rijden, steeds verder weg van Udaipur, kijk ik tussen de wriemelende mensenmassa door naar de ondergaande zon die af en toe opflitst vanachter de steeds talrijker wordende palmbomen. Iedereen wil dezer dagen naar het zuiden, zodat ook de Rajastani die op het dak onder hun dekens tegen elkaar schurken verkleumd maar tevreden naar de sterren staren. Op 15 december eindigt immers de Hindoestaanse huwelijksmaand en met nog nasuizende oren van de vele vuurwerkknallen en naboerend van het overdadige eten trekken vele Indiers huiswaarts net voor de daaropvolgende maand van de doden begint, een ongunstige periode om te reizen. Ook de bleke vreemdeling en zijn onafscheidelijke waterfles trekt zuidwaarts, in de hoop in de witte stranden van Goa een surrogaat voor een witte kerst te vinden.
14 december 2001 vanuit Bombay, India

Zonnen in Udaipur

Ondertussen ben ik aanbeland in Udaipur (India), waar ik vanop een terrasje geniet van de zon en het prachtige uitzicht op het meer, met de ghats met badende vrouwen en het Maharaja hotel op het eilandje. Van winter of de nakende kerstperiode valt hier niets te merken; overdag is het zonnig en 28 graden. Vol heimwee droom ik dan ook weg bij de herinnering aan de laatste regenbui waarvan ik twee maanden geleden mocht genieten in Zuid-China. Binnen enkele dagen verlaat ik Rajasthan en trek via Bombay naar het Zuiden, waar ik hoop kerstmis in een kerkje onder de zwoele palmen van het ex-Portugese Goa door te brengen en nieuwjaar te vieren in een bootje dobberend in de backwaters van Kerala.
10 december 2001 vanuit Udaipur, India

Reisgids en Foto's India

Praktische reis informatie over reizen naar India, accommodatie, bezienswaardigheden, transport en grensovergangen vind je in de Reisgids India
Fotografie met photos uit India vind je op de foto pagina Foto's uit India.